เวลาผ่านไปไม่นานเท่าไหร่ เมื่อกิจธุระของทุกคนเสร็จสิ้นแล้ว ก็ถึงเวลาที่พวกเราจะได้อิ่มเอมกับอาหารค่ำที่ได้มีการจัดเตรียมจากเจ้าบ้านไว้อย่างเต็มใจ พวกเรา

ช่วยกันจัดการทุกเมนูอย่างไม่เกรงใจ โดยมีต้มยำไก่บ้านเป็นพระเอกชูโรง ซึ่งก็ทำให้พวกเราไม่ผิดหวังทั้งรสชาติและน้ำใจของคนที่นี่จริงๆ
เมื่อความอิ่มหนำสำราญเข้ามาเยือน ความโหยหิวและความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเริ่มจางหายไป เราสนทนากันหลังอาหารค่ำอยู่พักใหญ่ ก็ดูเหมือนว่าได้เวลาแล้ว

ที่จะเริ่มต้นภาระกิจหลักของเราต่อไป
พวกเราได้สถานที่เหมาะๆใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้าน และพร้อมแล้วที่จะจัดการกับเจ้าแอลกอฮอล์บรรจุขวดให้มันสิ้นซากไปเสียที ทุกคนจึงช่วยกันจัดแจง

ทุกอย่างอย่างรู้หน้าที่ แถมช่วยกันก่อกองไฟเล็กๆเพื่อเพิ่มบรรยากาศและสร้างไออุ่นให้คลายหนาวได้อย่างลงตัว
นับจากที่พวกเราพาตัวเองมาถึงที่นี่ นี่แหละเป็นรางวัลอันสุดยอดที่ทุกคนปารถนาบรรยากาศในการร่ำสุราครั้งนี้เป็นไปอย่างอบอุ่นและครื้นเครงสนุกสนาน

สายลมเอื่อยๆที่คอยโลมเลียแผ่นหลัง แสงจันทร์อ่อนๆที่สาดส่องพอให้ได้เห็นบรรยากาศโดยรอบอย่างลางๆ กองไฟเล็กๆที่กลมกลืนกับช่วงเวลายามค่ำคืน แถมด้วยบท

สนทนากับสหายที่ร่ำสุราอย่างรู้ใจ ไหนเลยจะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก
มีคนเคยกล่าวไว้ว่า เวลาแห่งความสุขมักจะสั้นเสมอ! คราวนี้ก็คงเช่นกัน กองไฟที่เราช่วยกันก่อยังมิทันเติมเชื้อไฟ สายลมวูบใหญ่ที่ดูจงใจจะพัดพามายังพวกเรา

ก็ทำให้กองไฟที่เราได้พึ่งพิงเกือบมอดดับลง ฟืนท่อนเล็กๆจึงถูกโยนใส่เพื่อให้มันมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง โดยไม่มีใครใส่ใจอะไรนักกับสถานะการณ์ที่เกิดขึ้น
พวกเรายังคงร่ำสุรากันต่อไปอย่างเอาจริงเอาจัง แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสุราที่เริ่มสำแดงฤทธิ์เดชหรืออย่างไร ทำให้ไอ้นกได้ปลดปล่อยถ้อยคำอันดูเหมือนจะท้าทาย

อะไรบางอย่าง หลุดออกมาจากปากหมาๆของมัน "เฮ้ย...ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ก็ให้กองไฟมันดับไปเลยซิวะ" พูดจบได้ไม่ทันไร ก็เหมือนกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างรับรู้การ

ร้องขอของไอ้นก สายลมวูบใหม่กระแทกกระทั้นหนักกว่าเดิม ทำให้กองไฟที่รุกโชนเพราะแรงฟืนท่อนใหม่...ดับลง!!!
เสียงหัวเราะชอบใจล่วงหล่นมาอีกครั้งจากปากไอ้นก ราวกับว่าจะกลบเกลื่อนความผิดที่มุขนี้ไม่มีใครขำ ภายใต้บรรยากาศที่เริ่มตรึงเครียด ความเงียบสงัดเริ่มทำ

หน้าที่ เพื่อนๆเริ่มมองหน้ากันเหมือนมีความในใจที่ไร้ซึ่งคำพูด ผมเริ่มรู้ตัวอีกครั้งว่าต้องทำอะไรสักอย่าง
เมื่อเข้าใจสถานะการณ์ดีแล้ว แม้จะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่รีรอที่จะรุกขึ้นโดยที่มือทั้งสองไม่ลืมที่จะคว้าขวดเหล้าและแก้วของตัวเองออกมายืนรอ

อยู่หน้าประตูบ้านก่อนใครอย่างใจเย็น พวกเราทั้งหมดดูเหมือนจะเข้าใจอะไรๆได้เป็นอย่างดี เพราะต่างคนต่างก็กุลีกุจอช่วยกันเก็บข้าวของทุกอย่างอย่างรีบๆ ถึงแม้ว่ามือ

ไม้ของพวกมันแต่ละคนจะไม่ว่าง เพราะเต็มไปด้วยข้าวของที่โอบอุ้มอยู่ แต่ปากของพวกมันทุกคนก็ว่างพอที่จะพร่ำคำหวานอันแสบทรวงถาโถมใส่ไอ้นกอย่างไม่ยับยั้ง

ซึ่งใบหน้าของไอ้นกตอนนี้เต็มไปด้วยความสงสัย เหมือนกับมันจะถามว่า "กูผิดอะไร"
แม้ตัวผมเองนั้นจะจัดการเจ้าแอลกอฮอล์ในขวดไปไม่น้อย แต่มันก็ไม่ทำให้ผมขาดสติที่จะลืมนึกไปว่า ข้างในมีอะไรอยู่! เพื่อนๆเริ่มเดินเข้าบ้านทีละคน โดยมี

ผมที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วแทรกตัวตามไปด้วย พร้อมกับกวาดสายตาอย่างละเอียด เพื่อค้นหาไอ้ตัวประหลาดที่เคยทักทายกันตอนหัวค่ำ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีของผม หรือ

เพราะมันใจไม่ถึงกันแน่ที่ทำให้พวกมันหายหัวกันไปหมด
ในไม่ช้าเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางดีแล้ว พวกเราก็เริ่มจัดแจงตั้งวงกันใหม่ โดยมีไอ้นกที่เดินตามมาทีหลังปิดปะตูบ้านอย่างมิดชิด ราวกับว่าเป็นบ้านพักส่วนตัว

ของพวกเราที่จะไม่มีใครมารบกวนเราอีก

โปรดติดตามภาคต่อ ตอน๔
เขียนโดย ขุนเดช