สายๆของเช้าวันใหม่,พวกเราเริ่มทยอยรู้สึกตัวและกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง,ตลอดทั้งวันรวมทั้งเรื่องหลอนๆของค่ำคืนที่ผ่านมา,ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการข่มตาให้หลับลงแต่อย่างใด
วันใหม่ที่สดใส,กับบรรยากาศที่แสนอบอุ่น,มันเหมือนพลังที่เหนี่ยวรั้งพวกเราไว้จนไม่อยากจะขยับตัวไปไหน,พวกเรายังคงนอนเล่นกลิ้งตัวไปมา,โดยไม่มีทีท่าว่าใครอยากจะลุกไปทำอะไรให้มันเป็นประโยชน์มากกว่านี้,ส่วนหลานไอ้นกเองก็ดูท่าทางจะมีความสุขอยู่ไม่น้อยที่ได้เพื่อนใหม่ๆมาคอยหยอกล้อพูดคุยด้วย
พวกเรามีความสุขกับการนอนเกลือกกลิ้งอยู่ได้ไม่นาน,หลานไอ้นกที่เคยทำให้พวกเราสะดุ้งสุดตัวมาแล้วเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา,ก็ดูเหมือนว่ามีความในใจอะไรบางอย่างที่อยากจะบอกให้พวกเรารับรู้อยู่เต็มอก
"พี่ๆนี่ที่นอนน้องผม,มานอนกันทำไม?"ไอ้แสบถามอย่างไร้เหตุผล
"อ้าว...มีน้องด้วยเหรอเอ็ง,แล้วมันไปไหนล่ะไม่เห็นมันมานอนเลย"พวกเราช่วยกันถามด้วยความห่วงใย
"อ๋อ...น้องผมพึ่งตายไปไม่นานนี้ไม่รู้เหรอ"ไอ้แสบเปิดใจ,เสียงหัวเราะเล็กๆเล็ดรอดออกมาจากลำคอ,พร้อมกับสีหน้าที่แอบสะใจอย่างลึกๆราวกับผู้มีชัย
สายตาทุกคู่ของพวกเราหันไปทางไอ้นก,ที่นอนสะแยะยิ้มอยู่ข้างๆเหมือนกับจะยืนยันในคำพูดของไอ้แสบหลานชายสุดที่รักของมัน
เท่านั้นแหละครับพี่น้อง,ไม่ต้องคิดนาน,พวกเราลุกกันพรวดเดียวก็ยืนเลย,ชั่วโมงดีๆในการพักผ่อนถูกไอ้แสบทำลายลงย่อยยับจนไม่เหลือซาก,โดยที่มันไม่สนว่ามีใครอยากจะรับรู้เรื่องราวที่มันพยายามนำเสนอหรือปล่าว,จนพวกเราอยากจะรุมสำเร็จโทษมันซะเหลือเกิน,แต่จะอย่างไรก็ตามใบหน้าที่แสนทะเล้นกับเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจของไอ้แสบ,ก็ยังอยู่ในความทรงจำของพวกเราตลอดมาอย่างไม่เคยลืมเลือน
เรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาทั้งหมด,ทำให้เราต้องกลับมาทบทวนถึงชะตากรรมของพวกเราอีกครั้งว่าจะเป็นอย่างไร,เราสุมหัวกันอยู่
ไม่นานนักก็ได้ความว่า,คืนนี้จะไม่ค้างที่นี่กันอีกแล้ว,เพราะที่ผ่านมาก็เผาหรอกกันไปเต็มๆ,ขืนถ้ายังทะลึ่งอยู่ต่อไม่วายต้องเผาจริงแน่ๆ,และในที่สุดก็ได้ข้อสรุปตรงกันว่า,จุดหมายต่อไปของพวกเราคือ"เขาใหญ่"


บทความกำกับโดยขุนเดช