เช้าวันหนึ่งยามหน้าหนาว ณ ถิ่นรา้งห่างไกลทางภาคเหนือของประเทศ พี่ใหญ่ของเรา (สหายเลนิน) ยังคงเป็นเพียงผู้หาเช้ากินค่ำตามแบบฉบับของปุถุชนคนธรรมดา ถึงแม้นจะเป็นวิศวกรควบคุมงานตามตำแหน่งหน้าที่แต่จิตใจของเขาก็มิได้มองตัง เองว่าสูงส่งกว่าคนอื่นแต่ประการใด
ไอ้เหลือคนงานธรรมดาคนหนึ่ง หอบสังขารตัวเองมาจากต่างจังหวัดทางภาคตะวันออกที่มีขอบเขตติดกับเพื่อนบ้าน ถึงตัวจะดำแต่ก็ดำแบกันตรึม(เหลือมันเคยบอกอย่างนั้น) เหลือเองมีความสามารถหลายอย่าง ทั้งยังสามารถพูดได้หลายภาษาอีกด้วย (ภาษาเพื่อนบ้าน) แม้นเหลือจะไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรสักคำแต่ก็ไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง
"ไปโว้ย.....ไอ้เหลือ ขึ้นรถ" พี่ใหญ่ของเราพาตัวเองพร้อมลูกน้องคนสนิทออกไปทำภารกิจบางอย่าง ตามลำพัง!.... รถกระบะ 4WD 4ประตูเก่าๆทะยานตัวออกไปราวกับว่า "ถนนสายนี้หัวใจข้าจอง" (หลิวเตอหัว) แวะปั้มก่อนโว้ยเหลือ ไม่ต้องรีบบ้านป่าแบบนี้ ปั้มน้ำมันนี่แหละที่ยังพอมีสิ่งอำนวยความสะดวกให้เห็นบ้าง "น้องเต็มถัง" พี่ใหญ่บอกความต้องการ พร้อมกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ ตามประสาคนรอบคอบ "เฮ้ย เดี๋ยวกูจะไปห้องน้ำ มึงจะไปมั้ย" ยังไม่ทันได้ยินเสียงตอบรับ พี่ใหญ่ก็ออกตัวไปก่อนแล้ว ไอ้เหลือเองแม้จะไม่ได้ติดตามลูกพี่ลงไปก็มิได้ทำตัวนิ่งเฉย ด้วยความเป็นคนที่มีบุคลิกแบบกันตรึมๆ และชอบด฿แลตัวเองให้ดูดีเสมอจึงได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ด้วยการปรับที่บังแดด ด้านคนนั่งลงมาเพื่อตรวจเช็คความหล่อของตนเอง โดยการนำแป้งมาพัด แถมกันปากแตกด้วยลิปสติกสีสดมาละเลงที่ริมฝีปากอันหยาบกร้าน ที่เมียสุดที่รักซื้อมาฝากจากตลาดนัด เพราะกลัวว่าไอ้เหลือจะทนกับสภาพ ที่หนาวเหน็บไม่ได้ไม่นานนักพี่ใหญ่ก็เสร็จจากภาระกิจอันหนักอึ้ง เดินออกมาด้วยความสบายใจส่วนน้องสาวพร้อม เพื่อนพนักงาน ที่ให้บริการเติมน้ำมัน ก็จับกลุ่มยืนรอด้วยความยิ้มแย้มรวามกับว่าพนักงานที่นี่ ถูกอบรมมาเป็นอย่างดี พี่ใหญ่เองก็เบิกบานใจมิใช่น้อย เพราะพนักงานทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นสุภาพสตรี ที่น่าทะนุถนอมยิ่งนัก พี่ใหญ่ชำระเงินเสร็จพร้อมกับหันตัวขึ้นรถ ยังไม่ทันเอื้อมมือปิดประตูรถ ก็แว่วเสียงตัดพ้อแบบหวานๆ น่ารักว่า "โถ....ไม่น่าเลย ป้อชายเดี๋ยวนี้ทำไม๋จึงเป็นจะอี้กันไปหม๋ด เฮ้อเสียดายจัง" พี่ใหญ่เห็นสภาพหน้าไอ้เหลือ ก็เข้าใจในคำพูดของแม่สาวน้อยแห่งลานนาทันที "โถ....ไอ้เหลือนะไอ้เหลือ"


เขียนโดย ขุนไกร